سر كلاس بوديم.فكرم بعضا پيش مرتضي مي رفت.اما به خودم تشر ميزدم حواست كو؟سر كلاس فقط درس.فهميدي يا نه؟
ساعت دوازده بود از مدرسه بيرون آمديم.مرتضي جلوي در بود.
رفتيم و سوار ماشين شديم.
- بچه ها كجا بريم؟
- بچه؟؟؟؟بريم مهد كودك!
- بريم خونه؟يا كافي شاپ؟
- بريم خونه با اين لباس ها كجا بريم؟
- باشه گلم
- مريم:يكي نيست مارا تحويل بگيره!منم ميخوام
- چشمم روشن تو هم شوهر ميخواهي؟الان تو خونه شما راهم با اين كمر نازم تحويل ميگيرم.
- مهسا:مريم غلط كرد يك چيزي گفت بي خيال عزيزم
- مريم:دستتون درست بابا!
هر سه خنديديم .رسيديم خونه و من دوباره مانتو و شلوار مدرسه را روي صندلي شوت كردم .مرتضي آمد توي اتاق و گفت آماده شو بريم بيرون
- الان؟
- آره عزيزم واسه ناهار
- باشه
- پايين منتظرتم
مانتوي آبي و شلوار لي و شال سفيدم را پوشيدم و خط چشم كمرنگي زدم و با گرفتن دوش ادكلن ديگه آماده بودم.كيفم را هم برداشتم و رفتم پايين .
مرتضي بازم رو پله ها نشسته بود .يه نگاهي به سر و وضعم انداخت و گفت خانومي؟
- چيزي ميخواهي بگي؟
- اگه ناراحت نميشي ؟چادر؟
- دستم و كشيدم روي صورتم و گفتم :ا....مرتضي....صورتم ميسوزه ها.
خنديد.آخه منظورم سيلي بود كه چند روز پيش ...
گفت:همه ميگفتن نميشه با تو كنار آمد اما فكر نميكردم اينقدر سخت باشه.اين حرفاش منو مغرور تر و مصمم تر ميكرد تا روي حرفام ثابت باشم حتي اگه اشتباه باشه.اما اينطور نبود.
- بريم ديوونه من!
رفتيم بيرون و قدم زنان كوچه را رفتيم .براي مرتضي پيامك آمد جواب داد.چند تا كوچه اي را كه مي گذشتيم يك كلمه هم با هم حرف نزديم و فقط اس ام اس بازي ميكرد.
- مرتضي جان؟
- هان؟(در حالي كه سرش تو گوشي بود!)
يكم مكث كردم و گفتم كيه؟
- كي كيه؟
- اوني كه بهش پيام ميدهي؟
- --.زهراست.
سرم و پايين انداختم و از حرص لبام و گاز مي گرفتم.جلوي يك مغازه رسيديم من رفتم تا يك شال بگيرم.اما مرتضي اصلا حواسش نبود .شال كرمي رنگي كه از حاشيه ها پر از پولك بود را گرفتم و داخل كيفم گذاشتم.به پارك رسيده بوديم.
مرتضي داشت با گوشي صحبت ميكرد.روي نيمكت نشستم
- كيي بود؟
- هيچكس عزيزم .در حالي كه داشت پيام ميداد.
- مرتضي؟
- بله بگو
- من درس دارم تو هم سرت شلوغه خداحافظ
- كجا ميري؟
- خانه
- صبركن آمديم بيرون باهات حرف بزنم ها مثلا!
- خودت داري ميگي مثلا!هر موقع حرفاتون تموم شد.برو بابا
دنبالم آمد و دستم و گرفت و گفت لوس نشو
- هر موقع دخترا بهت اجازه دادن كه وقت داشته باشي واسه زنت با من بيا بيرون الانم برو پيش خودشون كه شارژت تموم نشه ديگه!!!
- مهسا ؟عزيزم چي ميگي؟
- از حرصم دوباره گفتم.وقتي دوست دخترات اجازه دادن....
كه زد روي دستم و گفت :دوست دختر چيه ؟خجالتداره!من زن دارم.يك خانوم مهربون و قشنگ دارم.!
- خودم و لوس كردم و با يك حالت مظلوم گفتم :منو ميزني...؟باشه....
دستم و گرفت و بوسه اي زد و گفت:آخه خوشگل من،عزيزمن،وقتي قراره روي فرهاد و كم كنم به چيزي فكر نميكنم.
- تو گفتي زهرا!
- گفتم داداش زهرا كه ميشه فرهاد
- پس چرا اينقدر عزيزم عزيزم ميكردي!!!!
دو تامون خنديديم و گفت :واسه اينكه مسخرش كنيم!
- دروغ ميگي نه؟
- نه!
- مرتضي جونم؛درس هام زياده .اصلا تو چرا سركار نميري؟
- اخراجم كردند.!
- چرت و پرت نگو...!
- من گشنمه!
- اصولا آقايون شكم هاشون خالي بشه عقلشون از دست ميره...!
- عقلشون هم كه بپره به جاي غذا ...خانوم خوشگلشون و...
- پريدم وسط حرفش و گفتم:«پاشو بريم يك چيزي بخوريم اوضاعت وخيمه!»
نسيم خنكي مي وزيد و صورتم را نوازش ميداد.دست مرتضي را گرفتم و كنار هم به راه افتاديم.به رستوران رفتيم و دوپرس جوجه زديم!يك ساعت بعد كه برميگشتيم باران تندي شروع به باريدن كرد.مرتضي هر چي دست تكان داد هيچ ماشيني نگه نمي داشت.ما دوتا مثل دوتا موش آب كشيده!بوديم.
مرتضي گفت«:اصلا به درك(!)زير بارون.دوتا بچه ي آروم.راه ميرن .ميرسن به خونشون.ولشون.!!!سردت نيست؟
- بريم شاعر.
- شوهرت ذوق هنري داره.برو پز بده حالا.!
- اوه...
بالاخره رسيديم خانه و همان طوري روي تخت افتادم.مرتضي لباس هاش و عوض كرد و يك دست لباس برام آورد و انداخت روي تخت.
- :« پاشو بپوش مريض نشي.
- مرتضي خسته ام بذار بخوابم
- پاشو.وگرنه خودم برات مي پوشونم.بهتر از اينه بذارم الكي خودتو مريض كني.
- خجالت كشيدم .:چشم الان مي پوشم
- پاشو ديگه
- تو برو بيرون!
- اي خدا.اتاق خودمونه.نميخواهم برم
- هر طور دوست داري.دوباره خوابيدم
- پاشو خب.رفتم
چشمم به ساعت افتاد هشت شب بود.لباسم را پوشيدم .در مطب را بستم و بيرون رفتم. توي كوچه راه مي رفتم.برگ هاي زرد درختان زير پام خش خش ميكردندو من از صداي زيباي برگ ها كه خرد ميشدند لذت مي بردم.
باران آرام شروع به باريدن كرد.اشك روي گونه هايم نشست .نسيم صورتم را نوازش ميداد.برخورد باران بر صورتم هم مثل تازيانه ي بود.تازيانه ي قطرات باران و ونوازش نسيم و اشك روي گونه هايم و چهره ي مرتضي و خاطراتمان....حس جنون به من مي داد.هنوز دوستش داشتم و قلبم با يادش مي تپيد.به خانه رسيدم و در اتاقم را كه باز ميكردم
چهره ي مرتضي در مطب به ذهنم آمدو چهره اش در سالهاي پيش،مرتضي كجا بود؟خداي من!
چرا ديگه روي تخت ننشسته بود؟چرا منتظرم نبود؟
دفتر خاطراتم را برداشتم و ورق زدم.به گذشته برگشتم.زماني كه من عشق را فهميده بودم.عشق را با تمام وجودم،روحم،با گوشت و استخوانم مفهوم عشق را فهميده بودم.
چند ماه از نامزدي ما گذشته بود و امتحان هاي ترم به پايان رسيد و من ديپلم را با نمرات خوبي گرفتم .
دبيرستان تمام شد و مرتضي به دنبال سالن زيبايي براي عروسي ميگشت .
مرتضي:مهسا جانم.فقط يك هفته ..ازت خواهش ميكنم يك هفته بي خيال درس باش .به فكر زندگي هم باش.از فردا بريم براي خريد لوازم مورد نيازمون ديگه.
- چشم عزيزم.اما بعدش بايد كمك كني واسه كنكور تست بزنم.
- باشه.
صبح روز بعد مرتضي صدام كرد.پاشو...پاشو...دير شد عزيزم
- چيه مرتضي جان؟خبري شده سر صبحي
- پاشو تنبل خان!بريم خريد
- حالا بخواب
- من ميگم دير شد كلي راه بايد بريم.
- الان ميام .پتو را كنار ميزدم و ميگفتم يه روز نميتونيم تا دوست داريم بخوابيم.اه
- مانتو ي مشكي و شال و شلوار سفيدم را با يك جفت كفش اسپرت پوشيدم و به آشپزخانه رفتم.و لقمه اي را در دهان گذاشتم و گفتم خداحافظ همگي
- بدو بريم.
- سوار ماشين شديم و صداي آهنگ را بلند كرد و گفت بالاخره بهت رسيدم!
نظرات شما عزیزان:
